Ośrodek leczenia uzależnień Ranczo Salemi – zapomnij o nałogu na słonecznej Sycylii

Leczenie uzależnień – wszystko, co warto wiedzieć na ten temat!

Leczenie uzależnień to nasza specjalność. Prowadzimy kameralny ośrodek terapii uzależnień Ranczo Salemi malowniczo położony na słonecznej Sycylii, w którym pomagamy naszym klientom i ich bliskim walczyć z różnego typu nałogami. Zmagamy się zarówno z uzależnieniami od substancji psychoaktywnych (nikotyny, alkoholu, narkotyków oraz leków), jak i tymi o charakterze behawioralnym (od Internetu, telefonu, komputera, jedzenia, seksu, pornografii, hazardu czy gier). Leczymy osoby dorosłe oraz dzieci (głównie w wieku nastoletnim) obu płci. Nasza terapia uzależnień opiera się o tradycyjne i nowoczesne metody, w tym jogę i medytację. O nałogach wiemy praktycznie wszystko! Oto kompendium wiedzy na ich temat, z którego treści dowiesz się: 

• co to jest uzależnienie i współuzależnienie;
• jakie są rodzaje uzależnień;
• od czego zaczynają się i jak rozwijają się nałogi;
• jak myślą, co mówią i co robią osoby uzależnione; 
• dlaczego nałogowcy unikają leczenia;
• jak pomóc osobie uzależnionej;
• na czym polega leczenie uzależnień;
• jakie metody stosowane są w terapii;
• czy osoba uzależniona zawsze nią pozostaje;

Uzależnienie – co to jest?

Uzależnienie to stan, w którym
substancja psychoaktywna
lub określony wzorzec działania
przejmuje kontrolę nad życiem człowieka!

Powyższa definicja nałogu nie jest ani książkowa ani słownikowa. Współcześni psychologowie i terapeuci nie stosują jednego, uniwersalnego sformułowania opisującego uzależnienie. Nie da się bowiem w sposób jednoznaczny określić, czym tak naprawdę jest nałóg. Nie wiadomo też do końca,  gdzie leży granica między okazjonalnym zażywaniem alkoholu czy narkotyków bądź ochoczym oddawaniem się ulubionemu zajęciu czy hobby, a uzależnieniem. Nie istnieją również zawsze skuteczne w przypadku wszystkich uzależnionych metody terapeutyczne.

Większość specjalistów twierdzi, że uzależnienie jest chorobą psychiczną nabywaną w trakcie życia w wyniku powtarzania określonych zachowań (np. ryzykownego picia czy częstego obstawiania zakładów bukmacherskich). Niektórzy jednak sądzą, że jest to choroba duszy spowodowana jej cierpieniem w dzieciństwie czy wczesnej młodości (lub w wersji NewAge’owej – poprzednich wcieleniach). Jeszcze inni, opierający się na wynikach prowadzonych co rusz badań medycznych, uważają, że nałóg to choroba mózgu spowodowana nieodwracalnymi, nabytymi drogą genetyczną lub w wyniku fizycznych i psychicznych urazów zmianami w jego strukturze.

Prawda wciąż pozostaje pod znakiem zapytania. Jej odkrycie jest celem wszystkich naukowców specjalizujących się w badaniach uzależnień oraz terapeutów opracowujących metody ich leczenia. Nie ulega jednak wątpliwości, że o uzależnieniu można mówić wtedy, gdy substancja psychoaktywna lub określone zachowanie, przejmuje kontrolę nad życiem człowieka. Może to robić na wiele sposobów – utrudniając realizację celów, pogarszając relacje z bliskimi, zmniejszając efektywność w pracy, obniżając poziom energii i motywacji do działania, wpływając negatywnie na stan zdrowia fizycznego i psychicznego czy kondycję finansową. Ilu ludzi, tyle historii. 

Rodzaje uzależnień

Uzależnienia behawioralne

Istnieją także uzależnienia behawioralne, czyli uzależniania od wykonywania czynności,
które nie są związane z zażywaniem substancji psychoaktywnych
przynoszącymi efekty fizyczne. Uzależnień tego typu nabywa się przeważnie w trakcie życia. Skłonności do ulegania im mogą być przekazywane genetycznie z pokolenia na pokolenie lub być warunkowane środowiskowo. Leczenie uzależnień behawioralnych opiera się na wielowymiarowej terapii. Przeważnie nie wymaga detoksu czy leczenia farmakologicznego, jednak jest ściśle związane z izolacją od możliwości oddawania się nałogowi. Terapia uzależnień tego typu ma wiele wspólnego z rozwojem osobistym.

Najczęściej występujące rodzaje uzależnień behawioralnych to:

• pracoholizm (uzależnienie od pracy zawodowej);
• uzależnienie od hazardu i gier (ruletki, pokera, maszyn, Bingo, Lotto, zakładów bukmacherskich, giełdy, ale również gier komputerowych i internetowych)
• kompulsywne jedzenie (uzależnienie od jedzenia, słodyczy, fast foodów);
• uzależnienie od seksu i pornografii;
• uzależnienie od technologii (np. Internetu, smartfona, komputera). 

Wśród uzależnień behawioralnych spotyka się również takie, które na pierwszy rzut oka nie wydają się szkodliwe. W naszej historii terapeutycznej pojawiały się osoby uzależnione od sportu, poprawiania urody czy nawet rozwoju osobistego! 

Uzależnienia dzieli się również na fizyczne, psychiczne i mieszane. Do tych pierwszych zalicza się np. uzależnienie od heroiny, która bardzo silnie wpływa na organizm i już od pierwszego użycia powoduje konieczność dalszego, nałogowego przyjmowania. Fizycznymi nazywa się także uzależnienia od innych substancji psychoaktywnych działających na organizm w sposób, który da się zbadać (np. nikotyny), choć nałogi tego typu należałoby nazwać mieszanymi. Uzależnienia mieszane to takie, które są spowodowane zarówno przez wpływ substancji na organizm i jego funkcjonowanie, jak i psychikę osoby uzależnionej. Nałogi typu psychicznego natomiast, są stricte zależne od czynników psychologicznych. 

Etapy i skutki uzależnienia

Uzależnienie rozwija się powoli. Osoba obarczona jego ryzykiem, “po prostu” dość często sięga po konkretną używkę (np. alkohol) lub wybiera określoną formę rozrywki (np. hazard), co z początku może wydawać się całkiem niewinne. Granica między tym etapem, a nałogiem, jest jednak bardzo cienka. Uzależnienie zaczyna się w momencie, w którym chory traci kontrolę nad częstotliwością zażywania substancji psychoaktywnej lub oddawania się ulubionemu zajęciu i znacząco odstaje pod tym względem od reszty społeczeństwa. To tylko kwestia czasu, by w wyniku nałogu zaczął zaniedbywać zdrowie, rodzinę, znajomych, pracę czy hobby. 

Pierwsze symptomy wskazujące na uzależnienie, zauważają przeważnie osoby przebywające z chorym na co dzień. To właśnie one dostrzegają, że “wypicie trzech piwek na wieczór” (kolejny raz w tym tygodniu) czy “zarwanie nocki przed komputerem” (gdy rano trzeba iść do pracy), staje się dla nałogowca priorytetem. Osoby bliskie są również obserwatorami pierwszych spowodowanych nałogiem zmian w zachowaniu chorego. Mogą u niego obserwować między innymi:

– rozdrażnienie, nerwowość;

– zmienność nastrojów;

– agresję słowną i fizyczną;

– spadek motywacji do działania;

oraz wiele innych objawów, które mogą wskazywać też np. na powszechną we współczesnym świecie depresję. 

W ostatniej fazie uzależnienia, chorego nie interesuje kompletnie nic poza substancją, od której jest uzależniony czy też zajęciem, które jest jego nałogiem. Skutki choroby odczuwa na wszystkich płaszczyznach jego życia. Możliwe, że uzależniony stracił pracę czy inne źródło dochodów, powodując kłopoty finansowe u siebie i najbliższych. Prawdopodobnie zaniedbał też zdrowie fizyczne i psychiczne oraz relacje z przyjaciółmi. Niejednokrotnie doprowadził do skraju wytrzymałości członków rodziny, którzy mogli się od niego odwrócić. Na tym etapie uzależniony spada tak naprawdę na dno – jest to ostatnia chwila, w której może ocalić swoje życie decydując się na leczenie uzależnień. 

Co myślą, mówią i robią uzależnieni? Dwie różne postawy.

Praktyka psychologów i terapeutów pokazuje, że nałogowcy wykazują dwie skrajne postawy wobec swoich problemów. Jedni są ich absolutnie świadomi i jawnie o nich mówią (np. nałogowi palacze), a inni nieustannie twierdzą, że uzależnienie ich nie dotyczy (co jest częste w przypadku alkoholików czy osób uzależnionych behawioralnie). Co myślą, mówią i robią uzależnieni z obu grup? 

Nałogowcy, którzy nie przyznają się do uzależnienia, stosują mechanizm wyparcia. Choć mnóstwo osób sugeruje im, że mają problem, żadnej nie przyznają racji. Tłumaczą się z częstego sięgania po używki czy działania wedle określonego wzorca na tysiące wymyślnych sposobów. Bywa, że obwiniają o taki stan rzeczy bliskich, współpracowników i szefów czy  bieżącą sytuację materialną – w zasadzie wszystko, poza sobą. Osoby, które chcą im pomóc, rozkładają ręce, gdyż nie są w stanie namówić ich na zgłoszenie się do specjalisty, nie mówiąc nawet o uczestnictwie w meetingach czy też leczeniu w miejscu takim jak ośrodek terapii uzależnień. Często jedynym ratunkiem dla tego typu uzależnionych okazuje się przymusowe leczenie czy też sądowne ubezwłasnowolnienie. 

Uzależnieni świadomi swojego nałogu, zazwyczaj jawnie mówią o pragnieniu zerwania z nim. Nie zmienia to jednak faktu, że podświadomie boją się tej zmiany. Z tego względu, stosują różne wymówki, dzięki którym prokrastynują podjęcie terapii. Zaangażowanie w leczenie uzależnień jest u nich na ostatnim miejscu, zaraz po uzyskaniu awansu, wyjeździe na wakacje czy zakończeniu remontu domu. Pomimo tego, że doskonale wiedzą, jakie czynniki skłaniają ich do pozostawania w nałogu, wcale z nich nie rezygnują. Nadal spotykają się ze znajomymi, z którymi zażywają narkotyki czy grają całymi nocami na konsoli. Potrafią też celowo stwarzać sytuacje, w obliczu których mogą “poddać się” swoim uzależnieniom (np. wywołując kłótnie z najbliższymi). 

Dlaczego nałogowcy nie chcą się leczyć?

Osoby uzależnione często odmawiają leczenia odwykowego – nie tylko w zakładzie zamkniętym takim jak ośrodek terapii uzależnień, ale również na wolności. Taką postawę obserwuje się nawet u tych, którym nałogi dosłownie zniszczyły życie. Czemu więc nie chcą zdecydować się na leczenie uzależnień i ocalenie swojego życia?

Przede wszystkim, większość chorych uważa konieczność sięgnięcia po pomoc z zewnątrz za porażkę. Nie chcą prosić o profesjonalne wsparcie, ponieważ łudzą się, że poradzą sobie z problemem we własnym zakresie. Zgłoszenie się na terapię uzależnień jawi się więc im jako przegrana – i to wojna, bo w bitwach poddali się już wielu. 

Co więcej, uzależnieni zwyczajnie boją się zmiany. Zdążyli bowiem już zapomnieć, jak żyje się bez bodźców, które gwarantuje im uzależnienie. Podświadomie lub świadomie obawiają się zderzenia z szarą rzeczywistością. Podejrzewają, że życie bez substancji psychoaktywnej czy działania, od jakiego są uzależnieni, okaże się pozbawione wyrazu czy bezwartościowe. 

Obawy budzi w nich również sama terapia. Chorzy domyślają się, że leczenie uzależnień będzie wymagało od nich ogromnego poświęcenia, a niejednokrotnie również przepracowania traum życiowych, do których nie chcą wracać. 

Wreszcie, absolutnie wszystkim uzależnionym, którzy odmawiają sugerowanego im leczenia, towarzyszy paniczny strach przed porażką. A co jeśli wrócą do nałogu? Wstyd i poczucie winy z tym związane wydają się im nie do zniesienia. 

Na szczęście, strach ma wielkie oczy, o czym warto uzależnionym sukcesywnie przypominać. Należy regularnie zachęcać je do rozpoczęcia terapii, pokazując przykłady osób, które poradziły sobie ze swoimi problemami i odzyskały życiową harmonię. Czemu to takie ważne? Ponieważ skuteczne leczenie uzależnień jest możliwe tylko jeśli chory sam postanowi o zmianie i będzie do niej wystarczająco zmotywowany. Jego wola walki jest najważniejszym czynnikiem decydującym o skuteczności terapii!

LECZENIE UZALEŻNIEŃ NA SŁONECZNEJ SYCYLII

Terapia uzależnień we Włoszech

Nasz ośrodek terapii uzależnień wyróżnia malownicze położenie – pośród gór Sycylii, na wysokości 500 m n.p.m, na uboczu w okolicach miasteczka Salemi. Do najbliższego szpitala są 3km, a w pobliżu jest również poczta i posterunek policji, co zapewnia niezbędne bezpieczeństwo. Słoneczna pogoda utrzymuje się tu przez cały rok, a przyjazny klimat sprawia, że każdy może poczuć się jak w domu. Oferujemy zdrową kuchnię, przygotowywaną w większości z ekologicznych, certyfikowanych produktów, na którą składają się lokalne włoskie potrawy, połączone z kuchniami świata i nasza rodzimą polską. Warzywa i owoce kupujemy od lokalnych dostawców. Jednorazowo w naszym ośrodku może przebywać do 9 osób. Zależało nam na tym, aby stworzyć kameralne, pełne ciepła i spokoju miejsce, w którym terapia uzależnień przebiega swoim tempem, bez zbędnego pośpiechu. Sycylia to największa włoska wyspa, która fascynuje swoją egzotyką, bogactwem zabytków i wyjątkowym klimatem. Bez wątpienia jej urok podkreśla wagę naszej misji i jest idealnym zapleczem do prowadzonych przez nas zajęć. zobacz więcej »

Leczenie uzależnień – jak wygląda?

Leczenie uzależnień jest procesem złożonym, a to, jak wygląda dokładnie, zależy od wielu czynników. Nie bez znaczenia jest rodzaj nałogu, stan zdrowia fizycznego i psychicznego czy też wiek i płeć chorego, jak również – poziom jego motywacji. Pierwsze, co sugeruje się uzależnionemu, który jest świadomy choroby i chce podjąć leczenie, to zazwyczaj terapia uzależnień w specjalistycznej poradni. Leczenie można podjąć w przychodni publicznej lub prywatnej, przy czym w dużych miastach wybór różnorodnych placówek jest bardzo szeroki. Oferują one głównie leczenie uzależnień poprzez psychoterapię indywidualną (jeden na jeden ze specjalistą) oraz wspierające ją spotkania grupowe, nazywane też meetingami.

W terapii tego typu wykorzystywane są różne techniki. Podczas leczenia uzależniony mierzy się ze swoimi traumami i lękami, uczy się samokontroli, relaksacji, priorytetyzacji działań oraz koncentracji na rozwiązywaniu problemów. Terapeuta może wykorzstywać w leczeniu , jogę czy też  ćwiczenia praktyczne, w tym takie, które wymagają od chorego interakcji z otoczeniem (najbliższymi, przyjaciółmi, osobami z pracy) oraz osobami z grupy terapeutycznej. Terapia uzależnień oparta na spotkaniach indywidualnych i grupowych trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy. Długość leczenia zależy od obserwowanych efektów oraz (bardzo często) woli uzależnionego. Niektórzy chorzy uczęszczają na terapię do końca życia, inni przerywają leczenie uzależnień z powodu powrotu do nałogu.

Wyżej opisana terapia uzależnień zazwyczaj nie wymaga wsparcia farmakologicznego. Leki stosowane są w niej pomocniczo, jedynie wtedy, gdy chory wykazuje objawy depresji czy innych zaburzeń. Terapeuta uzależnień ucieka się do nich w ostateczności – szczególnie, gdy pracuje z osobą uzależnioną od substancji psychoaktywnych, która może przejść z jedno nałogu w drugi (lekomanię). Leczenie uzależnień od SPA, szczególnie w zaawansowanym stadium, wymaga czasem wcześniejszego detoksu klinicznego, który ma na celu odtrucie organizmu i przywrócenie pacjentowi pełni świadomości niezbędnej do skutecznej walki z chorobą podczas terapii. Jest on nieodłącznie związany z izolacją od czynnika uzależniającego, którą poleca się również choremu niewymagającemu hospitalizacji. 

Leczenie uzależnień może odbywać się również w zakładzie zamkniętym. Turnus terapeutyczny w ośrodku to sposób na ukierunkowanie chorego na wyjście z nałogu i skuteczne odizolowanie go od juzależnienia. Terapia uzależnień w takim miejscu, prowadzona jest w sposób bardzo intensywny w oparciu o niemal codzienne sesje indywidualne i grupowe. Uzależniony, który zdecyduje się na zamknięcie w specjalistycznym ośrodku oferującym leczenie uzależnień, ma dużo większe szanse na wyjście z nałogu od tego, który uczestniczy jedynie w spotkaniach popołudniowych czy wieczornych dwa razy w tygodniu. Ośrodek terapiii uzależnień jest jednak wybierany jako ostateczność – całkiem niesłusznie, gdyż w wielu przypadkach to dopiero on pomaga choremu wydostać się z nałogu. 

Czy osoba uzależniona zawsze nią zostaje?

Uzależnienie jest chorobą, która pozostaje z osobą nią dotkniętą do końca życia. Zawsze bowiem istnieje ryzyko, że chory wróci do nałogu – picia, hazardu czy kompulsywnego jedzenia. Z tego względu, każdemu pacjentowi, który z sukcesem przeszedł leczenie uzależnień i uwolnił się z ich sideł, poleca się dalsze uczęszczanie na meetingi grupowe oraz sesje indywidualne w odpowiedniej poradni. Każdy uzależniony po terapii powinien również jawnie mówić o swoim problemie po to, aby ktoś z otoczenia przypadkiem nie ułatwił mu powrotu do nałogu. 

Jak pomóc osobie uzależnionej? 

Motywuj!

Niezależnie od tego, czy bliska Ci osoba leczy się czy nie, staraj się motywować ją do walki z nałogiem. Pokazuj zyski, jakie płyną z życia w trzeźwości. Inspiruj uzależnionego do zmiany, poznając go z ludźmi, którzy jej już dokonali lub pokazując ich historie. Zauważaj i podkreślaj wszystkie, nawet najdrobniejsze sukcesy w procesie trzeźwienia i gratuluj ich osiągnięcia – możecie także każdy z osobna świętować! Możesz też założyć sobie cel, który będziesz osiągać wraz z uzależnionym. Jeśli i ty zaczniesz np. efektywnie odchudzać się, będziesz żywym przykładem na to, że zmiany są możliwe.